Dodentocht Bornem 2018
Nu het feestgedruis uit de kleren is en het lichaam weer wat normaal reageert, kruip ik een laatste keer in de pen om het over de Dodentocht van 2018 te hebben.
De tekenen vooraf waren veelbelovend, een goede recuperatie van de Lavaredo Ultra Trail, ideale weersvoorspellingen voor de nacht (droog en fris), volgens mij genoeg getraind en mentaal klaar voor de tocht.
Dus vertrok ik gepakt en gezakt naar Bornem.
Ik kon op 5 meter van de poort starten dus ik zou vlug in mijn eigen ritme kunnen lopen. Net voor de start begonnen echter eerste regendruppels te vallen. Gelukkig kon ik schuilen onder een paraplu van een wandelaar. De start liep vlot. Lopers en wandelaars hinderden mekaar niet en ook de samensmelting van de twee startvakken verliep probleemloos. Het regenen was gestopt dus dik in orde.
Na iets meer dan 10 kilometer kwamen we aan bij de eerste bevoorrading waar ik samen met een 300 tal lotgenoten moest wachten. Dit bonte gezelschap dunde uit naarmate de tocht vorderde en het weer, jammer genoeg veel slechter werd. Het water viel met bakken uit de lucht. Maar dit deerde me niet zolang ik in beweging was. In Breendonk aangekomen, werd het me toch wat te gortig en besloot ik om een tiental minuten te gaan schuilen maar dit was een slechte beslissing. De spieren koelden snel af en verkrampten licht. Om erger te voorkomen, besloot ik om toch door de regen te lopen en kreeg gelukkig vrij snel weer de warmte in de beenspieren.
Uiteindelijk hield het op met regenen nog voor ik het halfwegpunt in Merchtem bereikte. De moraal was vrij laag omdat ik energie had verspeeld en de kop had moeten laten lopen waardoor ook een kleine droom wegliep (eindigen bij de eersten). Sarah had zoals gewoonlijk een goede inschatting gemaakt waar ze het best kon staan om me te ondersteunen en kwam vroeger afgezakt dan afgesproken. Dit gaf me de nodige mentale kracht om een herstart te nemen op mijn eigen tempo met enkel nog de finish in gedachten. Op het halfwegpunt kon ik van kledij wisselen en weer wat opwarmen. De tussenstops volgden mekaar nu sneller op. Het lopen kon ik aanhouden maar niet meer aan de geplande 10 per uur. Bovendien nam ik nu meer de tijd om te eten, drinken en te herbronnen. Het tweede deel van de Dodentocht liep dan ook mentaal gemakkelijker maar trager dan het eerste. Ik had nog één serieuze dip (rond 83 kilometer) doch deze was van korte duur. Met het opkomen van de zon en de kilometers die nu sneller opschoven kwam ook de finish dichterbij.
Uiteindelijk liep ik over de streep om 8u19 en maar was de ontgoocheling in eerste instantie zeer groot omwille van de tijd. Twee dagen later ben ik al wat milder voor mezelf en kijk ik tevreden terug op het gelopen avontuur.
Achteraf bekeken heb ik me goed geamuseerd en bracht de tocht al een voorlopig bedrag van 1500 Euro op voor de kinderen van mijn werk. Aan diegenen die hun steentje hieraan bijdroegen, hartelijk dank. Ik ga erop toezien dat elke cent naar de kinderen en jongeren gaat. Foto’s volgen op de website van mijn werk (www.jeugdzorg.be) .
Ook wil ik mijn waardering blijven uitdrukken voor jullie mentale steun voor, tijdens en na de tocht, jullie zijn en blijven de max.
